Het is mijn taak puppies te verwekken,
daartoe krijg ik vaak slechts twee keer een kans.
De meeste teefjes komen te vroeg, een enkeling te laat,
is de dekking gelukt dan ben ik een "grote vent" en maakt iedereen een vreugdedans.
Voor de pups die dan komen ben ik slechts voor de helft verantwoordelijk,
voor hun tanden, ruglijn, hoekingen, ogen en zo veel meer.
Onthoud dus goed: HALF verantwoordelijk,
kijk maar in de erfelijkheidsleer.
Bovendien draag ik de pups niet en zorg ik ook niet dat ze groeien,
ik voed ze niet op en maak ze zeker niet showklaar.
Hoe ze zich verder eventueel ontwikkelen is niet mijn pakkie-an
daarvoor moet je bij hun moeder zijn en anders hun fokker/eigenaar.
Ik bemoei me niet met fokplannen,
stambomen zeggen me dus ook geen kloot.
Al die fokregels boeien me niet
en wie "eerste keus" is van de pups... al sla je me dood!
Het is mijn taak niet om garanties te geven,
niet op gezondheid, schoonheid noch gedrag.
Het enige wat ik doe is dekken,
met de juiste titels, afkomst of eigenaar soms wel elke dag.
Het is ook mijn taak niet om CAC's uit te delen;
ik ben geen keurmeester, maar een gewone sul.
Doch iedereen legt wél al het goede in mijn nakomelingen bij mij neer,
goh... wat zijn ze dan gul.
Wat mij echter telkens weer verbaasd,
is als één van mijn kinderen wél wat mankeert
men óók niet over mij raakt uitgeraasd;
alleen dan ben ik ineens een WAARDELOZE dekreu
en word ik in een verdomhoek geparkeerd.
"Fokken is gokken" en "it takes two to tango"
drong dat nou maar eens door tot ieders brein.
Had iedereen maar net zoveel verstand van fokken als ik van dekken
dan zou het binnen de hele kynologie veel leuker zijn.
Lament of a Stud (auteur onbekend)
